Zasada sumowania okresów ubezpieczenia, zatrudnienia i pracy na własny rachunek spełnione w krajach UE, EOG i Szwajcarii.
Zgodnie z art. 61 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego :
Bezrobotny, którego okresy ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek miały miejsce w różnych krajach członkowskich Unii Europejskiej w przypadku ubiegania się o zasiłek dla osób bezrobotnych ma prawo do zsumowania tych okresów w celu zaliczenia ich do okresu uprawniającego do zasiłku.
Określanie państwa właściwego do przyznania prawa do świadczeń dla bezrobotnych
Podstawowym warunkiem ubiegania się o zasiłek w danym państwie jest spełnienie ostatniego okresu ubezpieczenia na terytorium tego właśnie państwa. W praktyce oznacza to na ogół, że państwem właściwym do przyznania prawa do zasiłku jest państwo w którym miało miejsce ostatnie zatrudnienie. Przyznane prawo do zasiłku może być następnie transferowane do innego państwa członkowskiego, do którego bezrobotny udaje się w celu poszukiwania pracy.
Opierając się na powyższym - przykładowo :
bezrobotny ma prawo ubiegać się o prawo do zasiłku w Polsce pod warunkiem, że:
spełnił w Polsce ostatni okres ubezpieczenia, zatrudnienia lub pracy na własny rachunek
lub
w czasie ostatniego okresu zatrudnienia lub pracy na własny rachunek za granicą miejscem jego zamieszkania była Polska ze względu na fakt, że to w Polsce koncentrowały się jego interesy życiowe.
Kryteria, według których należy ustalić miejsce zamieszkania danej osoby zostały określone w art. 11 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.
Art. 11 rozporządzenia 987/2009
Elementy służące ustaleniu miejsca zamieszkania
- 1. W przypadku gdy pomiędzy instytucjami dwóch lub więcej państw członkowskich istnieje rozbieżność opinii w odniesieniu do ustalenia miejsca zamieszkania osoby, do której stosuje się rozporządzenie podstawowe, instytucje te ustalają na podstawie wspólnego porozumienia ośrodek interesów życiowych zainteresowanego w oparciu o ogólną ocenę wszystkich dostępnych informacji dotyczących istotnych okoliczności, które mogą obejmować, w stosownych przypadkach:
- a) czas trwania i ciągłość pobytu na terytorium zainteresowanych państw członkowskich;
- b) sytuację danej osoby, w tym:
- (i) charakter i specyfikę wykonywanej pracy, w szczególności miejsce, w którym praca ta jest zazwyczaj wykonywana, jej stały charakter oraz czas trwania każdej umowy o pracę;
- (ii) jej sytuację rodzinną oraz więzi rodzinne;
- (iii) prowadzenie jakiejkolwiek działalności o charakterze niezarobkowym;
- (iv) w przypadku studentów - źródło ich dochodu;
- (v) jej sytuację mieszkaniową, zwłaszcza informację, czy sytuacja ta ma charakter stały;
- (vi) państwo członkowskie, w którym osoba uważana jest za mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.
- 2. W przypadku gdy uwzględnienie poszczególnych kryteriów w oparciu o istotne okoliczności wymienione w ust. 1 nie doprowadzi do osiągnięcia porozumienia przez zainteresowane instytucje, zamiar danej osoby, taki jaki wynika z tych okoliczności, a zwłaszcza powody, które skłoniły ją do przemieszczenia się, są uznawane za rozstrzygające dla ustalenia jej rzeczywistego miejsca zamieszkania.
Dokumenty wymagane do wniosku o ustalenie prawa do zasiłku po pracy w innym kraju UE
