Wojewódzki Urząd Pracy w Katowicach

Szkolenie - oznacza pozaszkolne zajęcia mające na celu uzyskanie, uzupełnienie lub doskonalenie umiejętności i kwalifikacji zawodowych lub ogólnych, potrzebnych do wykonywania pracy, w tym umiejętności poszukiwania zatrudnienia.

Dla zwiększenia szans na uzyskanie zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, podwyższania kwalifikacji zawodowych lub zwiększenia aktywności zawodowej:

• osób bezrobotnych,
• pobierających rentę szkoleniową,
• żołnierzy rezerwy

starosta inicjuje, organizuje i finansuje z Funduszu Pracy szkolenia w następujących przypadkach odnoszących się do w/w osób:

• braku kwalifikacji zawodowych - szkolenie może trwać do 12 miesięcy, a w uzasadnionych przypadkach do 24 miesięcy,
• konieczności zmiany kwalifikacji w związku z brakiem propozycji odpowiedniego zatrudnienia - szkolenie może trwać do 6 miesięcy, a w uzasadnionych przypadkach do 12 miesięcy,
• utraty zdolności do wykonywania pracy w dotychczas wykonywanym zawodzie - do 6 miesięcy, jednak nie dłużej niż 12 miesięcy.

Osoby bezrobotne, osoby pobierające rentę szkoleniową i żołnierze rezerwy kierowane są na wskazane przez nie szkolenie, jeżeli uprawdopodobnią, że szkolenie to zapewni im uzyskanie odpowiedniej pracy lub podjęcie działalności gospodarczej, koszt tego szkolenia nie przekroczy 200% przeciętnego wynagrodzenia, a także jest spełniony przynajmniej jeden z warunków, o których mowa wyżej.

Osobie bezrobotnej przysługuje dodatek szkoleniowy w wysokości 20% zasiłku dla bezrobotnych, natomiast osobie bezrobotnej, która nie ukończyła 25 roku życia z tytułu odbywanego szkolenia przysługuje stypendium w wysokości 40% zasiłku dla bezrobotnych w wysokości podstawowej.

Ponadto starosta może na wniosek bezrobotnego:

• sfinansować ze środków Funduszu Pracy, do wysokości 50% przeciętnego wynagrodzenia, koszty egzaminów umożliwiających uzyskanie świadectw, dyplomów, zaświadczeń, określonych uprawnień zawodowych lub tytułów zawodowych oraz koszty uzyskania licencji niezbędnych do wykonywania danego zawodu lub podjęcia działalności gospodarczej,
• lub żołnierza rezerwy, udzielić pożyczki na sfinansowanie kosztów szkolenia do wysokości 400% przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu podpisania umowy pożyczki, w celu umożliwienia podjęcia zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej wymagających szczególnych kwalifikacji, a okres jej spłaty nie może przekroczyć 18 miesięcy liczonych od daty zakończenia szkolenia,
• sfinansować z Funduszu Pracy koszty studiów podyplomowych do wysokości 75%, jeżeli bezrobotny uprawdopodobni, że ukończenie danych studiów zapewni uzyskanie odpowiedniej pracy.

Starosta może także sfinansować z Funduszu Pracy koszty szkolenia poszukującego pracy skierowanego na szkolenie, który:

• jest w okresie wypowiedzenia stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy;
• jest zatrudniony u pracodawcy, wobec którego ogłoszono upadłość lub który jest w stanie likwidacji, z wyłączeniem likwidacji w celu prywatyzacji;
• otrzymuje świadczenie socjalne przysługujące na urlopie górniczym lub górniczy zasiłek socjalny, określone w odrębnych przepisach;
• uczestniczy w indywidualnym programie integracji, o którym mowa w przepisach o pomocy społecznej.

Bezrobotnemu do 25 roku życia oraz będącemu jednocześnie bezrobotnym bez kwalifikacji zawodowych, który w okresie 6 miesięcy od dnia zarejestrowania w powiatowym urzędzie pracy podjął dalszą naukę w szkole ponadpodstawowej lub ponadgimnazjalnej dla dorosłych albo w szkole wyższej w systemie studiów wieczorowych lub zaocznych, starosta, na wniosek bezrobotnego, przyznaje stypendium w wysokości 50% kwoty zasiłku dla bezrobotnych, wypłacane przez okres 12 miesięcy.

Stypendium z tytułu podjęcia dalszej nauki jest przyznawane od dnia podjęcia nauki na okres 12 miesięcy, o ile starosta nie podejmie decyzji o kontynuacji wypłacania stypendium do dnia ukończenia nauki zgodnie z programem nauczania.

Stypendium przysługuje pod warunkiem nieprzekroczenia wysokości dochodu na osobę w rodzinie w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej uprawniającego do świadczeń z pomocy społecznej

Powiatowy urząd pracy może skierować bezrobotnego, który nie przekroczył 25 roku życia a także bezrobotnego, który ukończył szkołę wyższą i nie przekroczył 27 roku życia do odbycia u pracodawcy stażu przez okres nie przekraczający 12 miesięcy.

W czasie odbywania stażu bezrobotny nabywa praktyczne umiejętności do wykonywania pracy poprzez wykonywanie zadań w miejscu pracy bez nawiązania stosunku pracy z pracodawcą. W okresie odbywania stażu przysługuje mu stypendium w wysokości zasiłku wypłacane przez powiatowy urząd pracy. Obecnie jest to kwota 521,90 zł brutto.

Urząd opłaca składkę na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i wypadkowe od wypłacanego stypendium. Pracodawca nie ponosi z tytułu umożliwienia bezrobotnemu odbywania stażu żadnych kosztów.

Okres odbywania stażu wlicza się do okresu pracy wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych oraz okresów składkowych w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin. Okresów pobierania stypendiów nie wlicza się jednak do okresów wymaganych do nabycia prawa i długości okresu pobierania zasiłku oraz do okresu zatrudnienia, od którego zależy nabycie prawa do urlopu wypoczynkowego.

Na wniosek bezrobotnego odbywającego staż w miejscu pracy pracodawca jest obowiązany do udzielenia dni wolnych w wymiarze 2 dni za każde 30 dni kalendarzowych odbywania stażu w miejscu pracy. Za dni wolne przysługuje stypendium.

Powiatowy urząd pracy może skierować bezrobotnego do odbycia przygotowania zawodowego u pracodawcy.

Bezrobotni uprawnieni do odbycia przygotowania zawodowego w miejscu pracy są to następujące osoby zarejestrowane w urzędzie:

• bezrobotni długotrwale,
• bezrobotni powyżej 50 roku życia,
• bezrobotni bez kwalifikacji zawodowych,
• bezrobotni samotnie wychowujący co najmniej jedno dziecko do 7 roku życia,
• bezrobotni niepełnosprawni.

Pracodawca - oznacza to jednostkę organizacyjną, chociażby nie posiadała osobowości prawnej, a także osobę fizyczną, jeżeli zatrudniają  one co najmniej jednego pracownika;

Przygotowanie zawodowe w miejscu pracy - oznacza to zdobywanie kwalifikacji lub umiejętności zawodowych poprzez praktyczne wykonywanie zadań zawodowych na stanowisku pracy według ustalonego programu uzgodnionego pomiędzy starostą, pracodawca i bezrobotnym.

Stypendium - oznacza to kwotę wypłaconą bezrobotnemu z Funduszu Pracy w okresie przygotowania zawodowego w miejscu pracy.

Warunkiem skierowania bezrobotnego do odbycia przygotowania zawodowego w miejscu pracy jest brak kwalifikacji zawodowych dostosowanych do potrzeb rynku pracy.

Starosta może skierować na okres do 6 miesięcy bezrobotnego do odbycia przygotowania zawodowego do wykonywania zawodu u pracodawcy, bez nawiązywania stosunku pracy.

Bezrobotny odbywa przygotowanie zawodowe na stanowisku pracy lub w zawodzie według programu określonego w umowie zawartej przez starostę z pracodawcą wykonując czynności lub zadania w wymiarze czasu obowiązującym pracownika zatrudnionego na danym stanowisku pracy lub w zawodzie.

Na wniosek bezrobotnego odbywającego przygotowanie zawodowe w miejscu pracy pracodawca jest obowiązany do udzielenia dni wolnych w wymiarze 2 dni za każde 30 dni kalendarzowych odbywania przygotowania zawodowego w miejscu pracy. Za dni wolne przysługuje stypendium.

Program przygotowania zawodowego powinien zawierać harmonogram praktycznego wykonywania przez bezrobotnego, na stanowisku lub w zawodzie, czynności lub zadań, które umożliwią mu samodzielne wykonywanie pracy po zakończeniu przygotowania zawodowego.

Starosta sprawuje nadzór nad odbywaniem przygotowania zawodowego przez bezrobotnych.

Pracodawca zamierzający uczestniczyć w organizacji przygotowania zawodowego dla bezrobotnych składa wniosek określający:

• liczbę miejsc przygotowania zawodowego,
• nazwę stanowiska lub zawód oraz poziom i kierunek wykształcenia bezrobotnego,
• przewidywany okres trwania przygotowania zawodowego,
• obecny stan zatrudnienia,
• ramowy program praktycznego wykonywania czynności lub zadań na stanowisku pracy.

Wymagane załączniki do wniosku o organizację przygotowania zawodowego:

• dokument stanowiący podstawę funkcjonowania pracodawcy (np. zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej),
• zaświadczenie o nadaniu Nr Regon,
• NIP,
• zaświadczenie z Urzędu skarbowego o nie zaleganiu z płatnością podatku,
• zaświadczenie z ZUS o nie zaleganiu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy,
• deklaracja rozliczeniowa DRA ZUS za miesiąc poprzedzający złożenie wniosku.

Starosta może dokonywać z Funduszu Pracy przez okres do 12 miesięcy zwrotu kosztów przejazdu z miejsca zamieszkania i powrotu do miejsca zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, odbywania u pracodawcy stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, szkolenia lub odbywania zajęć z zakresu poradnictwa zawodowego osobie, która spełnia łącznie następujące warunki:

• na podstawie skierowania powiatowego urzędu pracy podjęła zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, przygotowanie zawodowe w miejscu pracy, szkolenie, staż lub została skierowana na zajęcia z zakresu poradnictwa zawodowego poza miejscem zamieszkania;
• uzyskuje wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej 200% minimalnego wynagrodzenia za pracę.

Starosta może dokonywać przez okres do 12 miesięcy zwrotu z Funduszu Pracy kosztów zakwaterowania osobie, która spełnia łącznie następujące warunki:

• na podstawie skierowania powiatowego urzędu pracy podjęła zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, staż, przygotowanie zawodowe w miejscu pracy lub szkolenie poza miejscem zamieszkania w miejscowości, do której czas dojazdu i powrotu do miejsca stałego zamieszkania wynosi łącznie ponad 3 godziny dziennie,
• mieszka w hotelu lub wynajętym mieszkaniu w miejscowości lub w pobliżu miejscowości, w której jest zatrudniona, wykonuje inną pracę zarobkową, odbywa staż lub przygotowanie zawodowe w miejscu pracy,
• uzyskuje wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej 200% minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w miesiącu, za który jest dokonywany zwrot kosztów zakwaterowania.

Środki Funduszu Pracy przyznawane są na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004r. (Dz. U. Nr 99 poz. 1001), rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 31 sierpnia 2004 r. (Dz. U. Nr 196 poz. 2018) w sprawie warunków i trybu refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej i refundowania kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa oraz wymiaru dopuszczalnej pomocy.

O środki Funduszu Pracy mogą się ubiegać:

• osoby bezrobotne o przyznanie jednorazowych środków na podjecie działalności gospodarczej,
• osoby podlegające ubezpieczeniu społecznemu rolników z którymi stosunek pracy lub stosunek służbowy został rozwiązany z przyczyn dotyczących zakładu pracy i które nie są uprawnione do zasiłku, na podjęcie pozarolniczej działalności lub na zakup ziemi, nie wyłączając działalności wytwórczej lub usługowej związanej z rolnictwem.

Starosta może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na:

• podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 5-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia,

• do 300% przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka założyciela spółdzielni, w przypadku, gdy działalność jest podejmowana na zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych w rozumieniu przepisów prawa spółdzielczego,
• do 200% przeciętnego wynagrodzenia na jednego członka przystępującego do spółdzielni po jej założeniu.

Przeciętnym wynagrodzeniu - oznacza to przeciętne wynagrodzenie w poprzednim kwartale, od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", na podstawie art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.8).

Osoba zamierzająca podjąć działalność gospodarczą może złożyć wniosek o przyznanie środków z Funduszu Pracy w Powiatowym Urzędzie Pracy właściwym ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu.

Wniosek o przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej może być przez starostę uwzględniony w przypadku spełniania przez bezrobotnego łącznie następujących warunków:

• w okresie 12 miesięcy poprzedzających złożenie wniosku bezrobotny nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, szkolenia, przygotowania zawodowego w miejscu pracy, wykonywania prac interwencyjnych lub robót publicznych;
• nie otrzymał dotychczas pożyczki z Funduszu Pracy lub z innych funduszy publicznych środków na podjęcie działalności gospodarczej lub rolniczej ;
• spełnia warunki, o których mowa w rozporządzeniu Komisji Wspólnot Europejskich Nr 69/2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis (Dz. Urz. WE L 10 z 13.01.2001 r.);
• spółdzielnia socjalna, do której ma zamiar przystąpić, nie zalega z opłacaniem składek (składka na ubezpieczenie społeczne, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych), danin publicznoprawnych (podatki, składki na ubezpieczenia zdrowotne, opłaty lokalne) i nie posiada zobowiązań ( przedterminowe zobowiązania cywilnoprawne).

Bezrobotny zamierzający przystąpić do istniejącej spółdzielni socjalnej załącza do wniosku pisemną informację tej spółdzielni o:

• przyjęciu bezrobotnego do spółdzielni jako członka, po wniesieniu wpłaty określonej w tej informacji;
• nie zaleganiu przez spółdzielnię socjalną z opłacaniem składek i innych danin publicznych oraz nie posiadaniu nieuregulowanych w terminie zobowiązań cywilnoprawnych.

Przyznanie bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej dokonywane jest po uprzednim zawarciu umowy na piśmie pod rygorem nieważności i spełnianiu przez bezrobotnego warunków w niej określonych.

Zwrot przyznanych środków na podjęcie działalności gospodarczej wraz z należnymi odsetkami podlega zabezpieczeniu przez zdeponowanie w siedzibie właściwego PUP weksla gwarancyjnego in blanco wystawionego przez Wnioskodawcę wraz z deklaracją wekslową.

Środki Funduszu Pracy refundowane są na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001) i rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 31 sierpnia 2004 r. w sprawie warunków i trybu refundacji środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej i refundowania kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa oraz wymiaru dopuszczalnej pomocy (Dz. U. Nr 196, poz. 2018).

Definicje według cytowanej ustawy:

• Pracodawcą jest jednostka organizacyjna, chociażby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, które zatrudniają lub mają zamiar zatrudnić co najmniej jednego pracownika.
• Przeciętne wynagrodzenie - oznacza to przeciętne miesięczne wynagrodzenie w gospodarce narodowej w poprzednim kwartale od pierwszego dnia następnego miesiąca po ogłoszeniu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski". Wysokość przeciętnego wynagrodzenia jest przyjmowana na dzień zawarcia umowy.

Pracodawca może otrzymać ze środków Funduszu Pracy refundację kosztów wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego w wysokości określonej w umowie nie wyższej jednak niż 500% przeciętnego wynagrodzenia.

Pracodawca zamierzający wyposażyć i doposażyć stanowisko pracy dla skierowanego bezrobotnego, może złożyć w powiatowym urzędzie pracy właściwym ze względu na miejsce położenia tego stanowiska pracy wniosek wraz z załącznikami o refundację ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy.

Wniosek o refundację kosztów wyposażenia i doposażenia stanowisk pracy może być przez właściwego ze względu na siedzibę pracodawcy starostę uwzględniony w przypadku spełniania przez pracodawcę łącznie następujących warunków:

• w okresie 12 miesięcy poprzedzających złożenie przez pracodawcę wniosku nie uległa zmniejszeniu liczba zatrudnionych pracowników, chyba że wynikało to z sezonowości produkcji lub usług;
• pracodawca nie zalega z opłacaniem składek i innych danin publicznych oraz nie posiada nieuregulowanych w terminie zobowiązań cywilnoprawnych;
• w okresie 3 lat poprzedzających złożenie wniosku, pracodawca nie otrzymał ze środków Funduszu Pracy pożyczki na utworzenie dodatkowych stanowisk pracy, a w przypadku jej otrzymania dotrzymał warunków umowy i spłacił pożyczkę;
• spełnia warunki określone w rozporządzeniu do otrzymania wnioskowanej refundacji na wyposażenie lub doposażenie stanowiska lub stanowisk pracy.

O uwzględnieniu lub odmowie uwzględnienia wniosku starosta powiadamia pracodawcę w formie pisemnej w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku i innych niezbędnych do jego rozpatrzenia dokumentów.

Umowa powinna być zawarta na piśmie pod rygorem nieważności oraz zawierać zobowiązanie pracodawcy do zwrotu w ciągu 30 dni dokonanej refundacji z odsetkami ustawowymi, w przypadku naruszenia przez pracodawcę warunków umowy.

Zwrot dokonanej refundacji wraz z odsetkami ustawowymi podlega zabezpieczeniu w formie weksla gwarancyjnego in blanco wystawionego przez Wnioskodawcę wraz z deklaracją wekslową. W przypadku jednoosobowych przedsiębiorców deklaracja wekslowa musi być podpisana przez współmałżonka Wnioskodawcy.

Refundacja ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia i doposażenia stanowisk pracy jest dokonywana po przedłożeniu rozliczenia poniesionych kosztów, zatrudnieniu na tych stanowiskach skierowanych bezrobotnych oraz spełnieniu warunków określonych w zawartej umowie.

Refundacja ze środków Funduszu Pracy jest pomocą publiczną na tworzenie stanowisk pracy lub rekrutację pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, o których mowa w art. 5 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 2204/2002 z dnia 05 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia (Dz. Urz. WE L 337 z 13.12.2002).

Starosta może zawrzeć z pracodawcą umowę przewidującą jednorazowe refundowanie poniesionych kosztów z tytułu opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne w związku z zatrudnieniem skierowanego bezrobotnego.

Refundacja może nastąpić w przypadku, gdy:

• pracodawca zatrudniał skierowanego bezrobotnego w pełnym wymiarze czasu pracy przez okres co najmniej 12 miesięcy oraz,
• po upływie 12 miesięcy zatrudnienia skierowany bezrobotny jest nadal zatrudniony.

Kwota refundowanych składek, z tytułu zatrudnienia skierowanego bezrobotnego nie może przekroczyć 300% wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w dniu spełnienia warunków określonych j. w.

Zgodnie z ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy (Dz.U. Nr 99 poz. 1001 z późn. zmianami) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki i Pracy z dnia 6 października 2004 r. w sprawie szczegółowego trybu przyznawania zasiłku dla bezrobotnych, dodatku szkoleniowego, stypendium i dodatku aktywizacyjnego dodatek aktywizacyjny przysługuje bezrobotnemu posiadającemu prawo do zasiłku, jeżeli:

• podjął zatrudnienie w wyniku skierowania przez PUP w niepełnym wymiarze czasu pracy i otrzymuje wynagrodzenie niższe od minimalnego.
• z własnej inicjatywy podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową.

W przypadku, o którym mowa w pkt 1, dodatek aktywizacyjny stanowi różnicę między minimalnym wynagrodzeniem za pracę a otrzymywanym wynagrodzeniem, nie więcej niż 50% zasiłku dla bezrobotnych, przez okres w jakim przysługiwałby zasiłek.

W przypadku, o którym mowa w pkt 2, dodatek aktywizacyjny przysługuje w wysokości do 30% zasiłku, przez połowę okresu, w jakim przysługiwałby zasiłek dla bezrobotnych.

Dodatek aktywizacyjny przyznawany jest decyzją i wypłacany w okresach miesięcznych po udokumentowaniu przez bezrobotnego wysokości otrzymywanego wynagrodzenia.

Dodatek aktywizacyjny nie przysługuje w przypadku:

• skierowania bezrobotnego przez powiatowy urząd pracy do prac interwencyjnych, robót publicznych lub na stanowisko pracy, którego koszty wyposażenia lub doposażenia zostały refundowane;
• podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej u pracodawcy, u którego był zatrudniony lub, dla którego wykonywał inną pracę bezpośrednio przed zarejestrowaniem jako bezrobotny;
• podjęcia przez bezrobotnego z własnej inicjatywy zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej za granicą Rzeczypospolitej Polskiej u pracodawcy zagranicznego.

Bezrobotnym samotnie wychowującym, co najmniej jedno dziecko do 7 roku życia starosta może, po udokumentowaniu poniesionych kosztów, refundować koszty opieki nad dzieckiem do lat 7, w wysokości uzgodnionej, nie wyższej jednak niż połowa zasiłku podstawowego, jeżeli bezrobotny podejmie zatrudnienie lub inną pracę zarobkową lub zostanie skierowany na staż, przygotowanie zawodowe w miejscu pracy lub szkolenie oraz pod warunkiem nieprzekroczenia wysokości kryterium dochodowego na osobę w rodzinie, w rozumieniu przepisów o pomocy społecznej.

Refundacja następuje:

• na okres do 3 miesięcy, jeżeli bezrobotny podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na okres co najmniej 6 miesięcy;
• na okres do 6 miesięcy, jeżeli bezrobotny podjął zatrudnienie lub inną pracę zarobkową na okres co najmniej 12 miesięcy,
• w przypadku skierowania na staż, przygotowanie zawodowe w miejscu pracy lub szkolenie refundacja kosztów opieki nad dzieckiem do lat 7 następuje na okres odbywania stażu, przygotowania zawodowego w miejscu pracy lub szkolenia.

Na podstawie ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99 z 2004 r. poz. 1001 z późn. zm.) oraz rozporządzenia MGiP z dnia 13 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu i trybu organizowania prac interwencyjnych i robót publicznych oraz jednorazowej refundacji kosztów opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne (Dz. U. Nr 161 z 2004 r. poz. 1683 - z późn. zm.) pracodawca może ubiegać się o organizację prac interwencyjnych.

Definicje według cytowanej ustawy:

• prace interwencyjne - oznacza to zatrudnienie bezrobotnego przez pracodawcę, które nastąpiło w wyniku umowy zawartej ze starostą i ma na celu wsparcie osób będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy,
• pracodawcy - oznacza to jednostkę organizacyjną, chociażby nie posiadała osobowości prawnej, a także osobę fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą, które zatrudniają co najmniej jednego pracownika;
• zatrudnieniu - oznacza to wykonywanie pracy na podstawie stosunku pracy, stosunku służbowego oraz umowy o pracę nakładczą.

Do osób będących w szczególnej sytuacji na rynku pracy zaliczamy:

• bezrobotnych do 25 roku życia,
• bezrobotnych długotrwale (bezrobotnych pozostających w rejestrze powiatowego urzędu pracy łącznie przez okres ponad 12 miesięcy w okresie ostatnich 2 lat),
• bezrobotnych powyżej 50 roku życia,
• bezrobotnych bez kwalifikacji zawodowych,
• bezrobotnych samotnie wychowujących co najmniej jedno dziecko do 7 roku życia,
• bezrobotnych niepełnosprawnych.

Prace interwencyjne nie mogą być organizowane u pracodawców będących:

• partiami lub organizacjami politycznymi;
• posłami lub senatorami na potrzeby biur poselsko-senatorskich;
• organizacjami związków zawodowych, z wyjątkiem upoważnionych do prowadzenia pośrednictwa pracy związkowych biur pracy oraz klubów pracy;
• organizacjami pracodawców, z wyjątkiem upoważnionych do prowadzenia pośrednictwa pracy biur oraz klubów pracy;
• urzędami naczelnych i centralnych organów administracji państwowej;
• kościołami lub związkami wyznaniowymi;
• przedstawicielstwami państw obcych.

Prace interwencyjne nie mogą być organizowane, jeżeli:

• innym podmiotom gospodarczym realizującym te same zadania jak wykonywane u tego pracodawcy przez skierowanych bezrobotnych w ramach prac interwencyjnych zagraża z tego powodu likwidacja lub upadłość;
• pracodawca jest w stanie likwidacji lub upadłości;

Pracodawca ubiegający się o organizację prac interwencyjnych składa wniosek o organizację prac interwencyjnych do powiatowego urzędu pracy.

Do wniosku należy dołączyć:

• dokument stanowiący podstawę funkcjonowania Wnioskodawcy,
• zaświadczenie o nadaniu numeru REGON,
• zaświadczenie o nadaniu numeru NIP,
• zaświadczenie z Urzędu Skarbowego o nie zaleganiu z płatnością podatku,
• zaświadczenie z ZUS o nie zaleganiu opłacania składek na ubezpieczenie społeczne i Fundusz Pracy,
• oświadczenie, że przedsiębiorca nie jest w stanie likwidacji lub upadłości,
• zaświadczenie, że przedsiębiorca nie znajduje się w stanie likwidacji (dla spółek - Sąd Rejonowy - Sąd Gospodarczy, dla osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą - właściwy urząd miasta lub gminy),
• zaświadczenie, że w stosunku do przedsiębiorcy nie prowadzone jest postępowanie upadłościowe - Sąd Rejonowy - Sąd Gospodarczy,
• deklaracje rozliczeniowe DRA ZUS za ostatnie 12 miesięcy,
• wypełniony formularz o pomocy publicznej innej niż de minimis.

Wniosek winien być podpisany przez przedstawiciela (lub przedstawicieli) Wnioskodawcy, upoważnionego do podejmowania zobowiązań w jego imieniu, zgodnie z wpisem o reprezentacji w stosownym dokumencie lub udzielonym pełnomocnictwem. Pełnomocnictwo powinno być dołączone do wniosku, o ile nie wynika z innych dokumentów załączonych przez Wnioskodawcę.

Wniosek bez kompletu załączników nie będzie rozpatrzony. Kserokopie przedkładanych dokumentów winny być potwierdzone za zgodność z oryginałem.

Starosta w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku wraz z kompletem wymaganych dokumentów powiadamia wnioskodawcę o rozpatrzeniu wniosku i podjętej decyzji.

Starosta zawiera z pracodawcą, u którego bezrobotni wykonywać będą prace interwencyjne umowę o prace interwencyjne refundując na jej podstawie pracodawcy, który zatrudnił w ramach prac interwencyjnych skierowanych bezrobotnych na okres do 6 miesięcy - część kosztów poniesionych na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenie społeczne (finansowane przez pracodawcę) w wysokości uzgodnionej w umowie o prace interwencyjne. Kwota refundowanego wynagrodzenia nie może przekraczać kwoty zasiłku dla bezrobotnych. Refundacja części kosztów poniesionych przez pracodawcę z tytułu zatrudnienia bezrobotnych następuje w okresach miesięcznych na warunkach ustalonych w umowie.

W przypadku zawarcia przez starostę umowy o prace interwencyjne, w ramach której bezrobotni zostaną zatrudnieni na okres do 12 miesięcy, zwrot poniesionych przez pracodawcę kosztów z tego tytułu nastąpi w wysokości uprzednio uzgodnionej, jednak nieprzekraczającej kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenie społeczne od refundowanego wynagrodzenia za każdego bezrobotnego, za co drugi miesiąc ich zatrudnienia.

Dla bezrobotnych, którzy: nie ukończyli 25 roku życia, długotrwale bezrobotnych oraz dla bezrobotnych niepełnosprawnych starosta może dokonywać z Funduszu Pracy przez okres do 12 miesięcy zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów z tytułu zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych w pełnym wymiarze czasu pracy skierowanego bezrobotnego, o którym mowa wyżej, wypłaconego mu wynagrodzenia, nagród oraz opłaconych składek na ubezpieczenia społeczne w wysokości uprzednio uzgodnionej, nieprzekraczającej jednak kwoty zasiłku podstawowego, obowiązującej w ostatnim dniu każdego rozliczanego miesiąca i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.

Wobec tych samych grup bezrobotnych starosta może dokonywać z Funduszu Pracy przez okres 18 miesięcy refundacji poniesionych kosztów wynagrodzenia z tytułu zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych w wysokości uzgodnionej, jednak nie wyższej niż minimalne wynagrodzenie; zwrot obejmuje koszty poniesione, za co drugi miesiąc.

Starosta może skierować bezrobotnych, którzy ukończyli 50 rok życia, do wykonywania pracy w ramach prac interwencyjnych przez okres do 24 miesięcy oraz dokonywać w okresach miesięcznych refundacji poniesionych przez pracodawcę kosztów na wynagrodzenia i składki na ubezpieczenia społeczne. W przypadku zatrudnienia w/w bezrobotnych przez okres 4 lat refundacja poniesionych kosztów z tytułu zatrudnienia realizowana jest za co drugi miesiąc.

W takich przypadkach pracodawca może ponadto zrefundować przedsiębiorcy koszty wyposażenia i doposażenia stanowiska pracy dla skierowanych do tych prac bezrobotnych.

Jeżeli do pracy w ramach prac interwencyjnych są kierowani bezrobotni, którzy ukończyli 50 rok życia i ponadto:

• spełniają warunki konieczne do nabycia prawa do świadczenia przedemerytalnego - refundacja jest przyznawana w wysokości do 80% minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia;
• nie spełniają warunków koniecznych do uzyskania świadczenia przedemerytalnego - refundacja jest przyznawana w wysokości do 50% minimalnego wynagrodzenia za pracę i składek na ubezpieczenia społeczne od refundowanego wynagrodzenia.

Jeżeli pracodawca bezpośrednio po zakończeniu prac interwencyjnych trwających co najmniej 6 miesięcy zatrudniał skierowanego bezrobotnego przez okres dalszych 6 miesięcy i po upływie tego okresu dalej go zatrudnia w pełnym wymiarze czasu pracy, starosta może przyznać pracodawcy jednorazową refundację wynagrodzenia w wysokości uprzednio uzgodnionej, nie wyższej jednak niż 150% przeciętnego wynagrodzenia obowiązującego w dniu spełnienia tego warunku.

Pomoc dla przedsiębiorców uzyskana w ramach prac interwencyjnych jest pomocą publiczną. Prace interwencyjne mogą być organizowane w związku z utworzeniem nowych miejsc pracy lub/i rekrutacją pracowników znajdujących się z szczególnie niekorzystnej sytuacji na rynku pracy.

Pomoc na utworzenie nowych miejsc pracy może być udzielona, jeżeli spełnione są następujące warunki:

• stworzone zatrudnienie stanowi wzrost netto liczby pracowników u danego pracodawcy, w porównaniu ze średnią z ostatnich 12 miesięcy,
• stworzony poziom zatrudnienia będzie utrzymywany przez minimalny okres 3 lat lub 2 lat - w przypadku małych i średnich przedsiębiorców (MŚP).

Pomoc na rekrutację pracownika znajdującego się w szczególnie niekorzystnej sytuacji na rynku pracy może być udzielona pod następującymi warunkami:

• gdy rekrutacja stanowi wzrost netto liczby pracowników u danego pracodawcy, w porównaniu ze średnią z ostatnich 12 miesięcy,

lub

• gdy rekrutacja nie stanowi wzrostu netto liczby pracowników w danym zakładzie, stanowisko lub stanowiska musiały zostać zwolnione w następstwie dobrowolnego odejścia, przejścia na emeryturę z powodu wieku, dobrowolnej redukcji czasu pracy lub zgodnego z prawem zwolnienia za naruszenie obowiązków służbowych, nie zaś w wyniku redukcji etatów.
• oraz zatrudniony pracownik lub pracownicy muszą być uprawnieni do nieprzerwanego zatrudnienia przez minimum 12 miesięcy, a pracodawca może rozwiązać umowę o pracę tylko w przypadku naruszenia przez pracownika obowiązków służbowych

Udzielenie pomocy publicznej jest dopuszczalne, gdy udział własny pracodawcy w kosztach zatrudnienia nowych pracowników wyniesie, co najmniej 25 %, zaś intensywność pomocy nie może przekroczyć 50 %, a dla małych i średnich przedsiębiorstw 65%. Powiatowy Urząd Pracy nie jest jedyną instytucją udzielającą pomocy publicznej. Pułapy intensywności pomocy 50 % i 65 % (MSP) dotyczą pomocy uzyskanej ze wszystkich źródeł na dany projekt związany z tworzeniem miejsc pracy. Pracodawca winien pamiętać o tym, że pomoc publiczna kumuluje się na dany projekt i nie może przekroczyć intensywności 50 % i 65 % (dla MSP). Jeśli przedsiębiorca korzystał z innej pomocy niż z powiatowego urzędu pracy lub zamierza z takiej korzystać, to wtedy musi skumulować całą pomoc uzyskaną na dany projekt.

Powiatowy urząd pracy może skierować bezrobotnego do wykonywania pracy zarobkowej w gospodarstwie domowym, jeżeli w wyniku propozycji powiatowego urzędu pracy lub z własnej inicjatywy uprzednio wyraził on gotowość podjęcia pracy zarobkowej w gospodarstwie domowym, składając oświadczenie w tej sprawie.

Podstawą wykonywania pracy zarobkowej w gospodarstwie domowym przez bezrobotnego jest umowa o świadczenie usług, do której zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.13)) stosuje się przepisy dotyczące zlecenia, zwana dalej "umową aktywizacyjną". Umowę aktywizacyjną zawiera się w formie pisemnej

Pracą zarobkową w gospodarstwie domowym jest wykonywanie, na rzecz osób wspólnie zamieszkujących i gospodarujących w takim gospodarstwie, czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego lub opieką nad osobą zamieszkującą w gospodarstwie domowym; nie jest dopuszczalne powierzanie w ramach pracy w gospodarstwie domowym czynności służących potrzebom działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę zamieszkującą w gospodarstwie domowym, także wtedy, gdy działalność ta jest wykonywana w lokalu położonym w takim gospodarstwie.

Nie jest dopuszczalne:

• pozostawanie bezrobotnego stroną więcej niż jednej umowy aktywizacyjnej,
• zawarcie umowy aktywizacyjnej między osobami pozostającymi ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia lub powinowactwa do drugiego stopnia.